روز بزرگ مرد ادب و شعرفارسی؛ حافظ شیرازی مبارک
شکرشکن شوند همه طوطیان هند
زین قند پارسی که به بنگاله می رود ..
شمس‌الدین محمد حافظ، ملقب به خواجه حافظ شیرازی و مشهور به لسان‌الغیب از نام آوران آسمان ادب و فرهنگ ایران زمین است.
او نه تنها در بین فارسی‌زبانان بلکه در جای جای جهان در بین اهل ادب و هنر شناخته شده است، چراکه معانی بلند عرفانی، اخلاقی و احساسی را به زیباترین شکل ممکن در غزلیات فاخر و خوش الحان برای بهره‌مندی ارواح طالب سلوک و زیبایی به یادگار گذاشته است و به حق باید از زبان خود حافظ گفت که:
کس چو حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب
تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدند
او نه صوفی است، نه حکیم است و حتی عارف صرف نیز نیست، اما وقتی به سخن او توجه می‌کنی، او را به قول علی دشتی در کتاب «نقشی از حافظ» تجلی سه گوینده بزرگ خیام، سعدی و مولوی درمی‌یابی. به گفته او «حافظ فکر مأیوس و مهموم خیام، روح پر شور و امید بخش جلال الدین محمد بلخی و قریحه طربناک و غنای سعدی را به شکل غیرقابل تحلیلی در هم آمیخته و ادب نوظهوری آفریده که نه خیام است، نه مولانا و نه سعدی، ولی از هر سه عنصر به حد وافر بهره گرفته است.»
راز مانایی و ماندگاری حافظ در دست یافتن به هنر متعهد و قرآنی و دمیدن معانی عمیق اعتقادی در روح و جان کلمات جادویی شعر است.
او خود را حافظ قرآن با ۱۴ روایت می‌داند، به این خاطر آموزه‌های اصیل اسلامی در جان و روح او ریشه‌ای عمیق تر از تصور ما داشته است و بر این اساس است که آیینه آفرینش در پیش چشمان او به وضوح چون تابلویی رنگین خودنمایی می‌کند و گویی فرشتگان آسمان در دعاهای سحرگاهی او، رازهای زندگانی را در گوش او نجوا می‌کنند و او به زبان غزل آنها را برای هم‌نوعان خود بازخوانی می‌کند.
جان کلام اینکه حافظ سفره دوستی و محبت خود را بر همگان گسترانیده و هر کسی به مقتضای حال خود، توشه‌ای از آن بر می‌دارد و این راز محبوبیت حافظ در بین همه اقشار جامعه است و هر کس به مقتضای حال خود تفعلی به دیوان او می‌زنند، چراکه می‌دانند «شعر حافظ همه بیت‌الغزل معرفت است.» بیاییم قدردان مفاخر فرهنگی خویش باشیم .
